Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

IV P 126/17 - zarządzenie, wyrok, uzasadnienie Sąd Rejonowy w Sandomierzu z 2017-12-21

Tytuł:
Sąd Rejonowy w Sandomierzu z 2017-12-21
Data orzeczenia:
21 grudnia 2017
Data publikacji:
15 stycznia 2018
Sygnatura:
IV P 126/17
Sąd:
Sąd Rejonowy w Sandomierzu
Wydział:
IV Wydział Pracy
Przewodniczący:
Anna Baran
Sędziowie:
Marzanna Kwiatkowska
Anna Mazurek-Kamys
Protokolant:
staż. Kinga Paruch
Hasła tematyczne:
Umowa o pracę
Podstawa prawna:
Zgodnie z normą art. 444 § 2 k.c. w zw. z art. 300 k.p., podstawą określenia wysokości renty uzupełniającej, przysługującej poszkodowanemu pracownikowi, powinny być przeciętne zarobki, jakie pracownik ten pobierałby w przyszłości, gdyby nie doznał ograniczenia w zdolności do zarobkowania. Należy się przy tym opierać na przeciętnych zarobkach, jakie w okresach, za które przypadać ma wymieniona renta, osiągają lub z dużym prawdopodobieństwem będą osiągać zatrudnieni nadal pracownicy o tych samych kwalifikacjach, stażu pracy i to na takich stanowiskach, na których byłby zatrudniony pracownik, gdyby nie został wyłączony z procesu pracy w następstwie wypadku przy pracy. (OSA w Katowicach z dnia 14 października 2016 r., III APa 22/16, SIP Lex)
Teza:
Z brzmienia art. 53§1 pkt. 1 lit. b Kodeksu pracy wynika, bowiem, że ochrona pracownika przed rozwiązaniem stosunku pracy obejmuje łączny okres pobierania wynagrodzenia i zasiłku z tytułu choroby oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące po ustaniu okresu zasiłkowego. Kontynuacja ochrony po wyczerpaniu prawa do zasiłku chorobowego zależy, więc od uzyskania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Rozwiązanie stosunku pracy nie może też nastąpić, jeśli pracownik stawi się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności. Pracodawca ma prawo do rozwiązania umowy o pracę po upływie łącznego okresu pobierania wynagrodzenia i zasiłku chorobowego, jeżeli pracownik nie nabył prawa do świadczenia rehabilitacyjnego lub nie stawił się do pracy w związku z ustaniem przyczyny nieobecności. Jeżeli jednak pracownik wystąpił z wnioskiem o przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego, to ocena zgodności z prawem rozwiązania umowy o pracę w okresie między upływem okresu pobierania zasiłku chorobowego a rozstrzygnięciem wniosku pracownika o świadczenie rehabilitacyjnej zależy od treści rozstrzygnięcia tego wniosku. Jeżeli postępowanie o zasiłek trwa dłużej niż podstawowy okres zasiłkowy, to pracodawca podejmuje określone ryzyko naruszenia art. 53 § 1 pkt 1lit. b k.p., gdyż może się okazać, że pracownik uzyskuje dalszy zasiłek lub świadczenie rehabilitacje, przedłużające okres ochrony przed rozwiązaniem zatrudnienia bez wypowiedzenia.
Istotność:
Dodano:  ,  Opublikował(a):  Bożena Łukasiewicz
Podmiot udostępniający informację:  Sąd Rejonowy w Sandomierzu
Osoba, która wytworzyła informację:  Anna Baran,  Marzanna Kwiatkowska ,  Anna Mazurek-Kamys
Data wytworzenia informacji: